1. Infinity Engine
2. Ascension
3. Polish

Niebezpieczeństwa, na jakie Mazzy Fentan była narażona, gdy <CHARNAME> towarzyszył jej w podróży, nie zdusiły w niej żądzy przygody. Przeciwnie, nie minęło wiele czasu od wydarzeń w Tetyrze, a już sformowała grupę niezłomnych herosów zwących się Rycerzami Fentan, o której z czasem zaczęły krążyć opowieści w całych Krainach. Starali się oni uczynić świat bezpieczniejszym, broniąc zagrożone miasta przed atakami paskudnych trolli, ratując starożytne lasy przed hordami krwiożerczych orków, czy mierząc się z niegodziwym smokiem w jego własnym leżu. Legenda o wyczynach grupy była wiecznie żywa, a o samej Mazzy mówiono, że gdyby męstwo można było mierzyć w centymetrach, Mazzy miałaby ze sześć metrów wzrostu. Mimo tylu zagrożeń, jakim musiała stawić czoła, Mazzy umarła w spokoju dożywając sędziwego wieku. I mimo iż nie zamieszkała nigdzie na stałe i nie doczekała się dzieci, jej imię i dziedzictwo będzie trwało przez następne pokolenia w czynach jej następców.

Keldorn Firecam sądził, że wraz z przygodami, jakie on i <CHARNAME> przeżyli razem, jego czynna kariera zarówno jako poszukiwacza przygód, jak i członka Zakonu Promiennego Serca dobiegła końca. Postanowił przejść na emeryturę i zamieszkać w Athkatli w nadziei na spokojne dożycie starości. Obowiązek zmusił go jednak do działania jeden ostatni raz, gdy Amn zostało najechane przez armię olbrzymów. W dniu swoich sześćdziesiątych urodzin Keldorn miał za zadanie obronić wraz z pięcioma rycerzami strategicznej przełęczy do momentu przybycia głównych sił amnijskich. Stary paladyn wykonał zadanie, jednak jego rany okazały się zbyt poważne i poległ owego dnia w bitwie. Jego towarzysze byli świadkami, jak z nieba spada na pole bitwy ręka Torma, zabierając martwego Keldorna ze sobą. Od tej pory wizjom bóstwa towarzyszyła sylwetka niezłomnego rycerza w lśniącej zbroi, stojącego po prawicy swego pana.

Lata po Kryzysie z Pomiotami Bhaala okazały się dla Jaheiry łaskawe. Nie można o nich powiedzieć, by były spokojne, ale związek jaki <CHARNAME> i ona stworzyli sprawił, że byli w stanie przetrwać najtrudniejsze wyzwania. Ich uczucie było nierozerwalne i chociaż obowiązek lub przygoda mogły ich na pewien czas rozdzielić, zawsze do siebie wracali. Przyjaciele nie mogli się nadziwić trwałości ich miłosnej więzi, mając szczególnie w pamięci fakt, iż <CHARNAME> nie był na początku ulubieńcem Jaheiry. Na wspomnienie tych dni półelfka chichocze tylko niczym nastolatka – w końcu przemierzyli wzdłuż i wszerz Piekło i skoro sami bogowie nie zdołali ich rozdzielić, czymże są dla nich miesiące i kilometry rozłąki? Jaheira została wielką bohaterką i mediatorką, działając z sukcesami w Neverwinter, Rashemenie, na południowych stepach, a nawet w dżunglach Chultu. Żyła długo i intensywnie i choć <CHARNAME> nie zawsze był u jej boku, dzieląc się z nią swymi zwycięstwami, to tak naprawdę na zawsze pozostali razem.

A co słychać u naszej wiecznie uśmiechniętej Imoen? Przez wiele lat żyła w cieniu swego brata, Dziecka Bhaala o imieniu <CHARNAME>. Mimo iż wiele wycierpiała w czasie ich wspólnych przygód, jej wola nigdy nie została złamana. Uwolniwszy się od dziedzictwa swego ojca, zaczęła życie na własny koszt i na krótko wróciła do Candlekeep. Jej ogromne zdolności magiczne pozwoliły jej w pełni docenić zasoby wielkiej biblioteki. Mimo to wydała jej się ona mniejsza, niż zapamiętała ją z dzieciństwa, w związku z czym dość szybko ruszyła dalej. Imoen używała wielu imion, była też bohaterką wielu opowieści, z których najsłynniejszą jest ta o opróżnieniu kieszeni samego Khelbena „Czarnokija” Arunsuna, co sprawiło, że uganiał się za nią bezskutecznie przez cztery miesiące po całym Faerûnie. Kolejna plotka głosi, że założyła gildię złodziei, działającą na całym Wybrzeżu Mieczy, od Nashkel po Neverwinter. Zapytana jednak o każdą z tych historii, Imoen wzrusza tylko ramionami, odpowiadając z uśmiechem: „Hej, to przecież ja, Imoen”.